Emerytura w Polsce to temat, który budzi wiele emocji i pytań, szczególnie w kontekście dynamicznie zmieniającej się sytuacji demograficznej i ekonomicznej kraju. Każdy obywatel, zbliżający się do końca swojej aktywności zawodowej, zastanawia się, kiedy będzie mógł przejść na zasłużony odpoczynek i jak wysokie świadczenie otrzyma. Kluczowym zagadnieniem jest tutaj wiek emerytalny, który w Polsce ma swoją specyfikę, zwłaszcza w odniesieniu do różnic między płciami. Obecny system, wprowadzony w życie jesienią 2017 roku, określa wyraźne granice, jednak przyszłość niesie ze sobą liczne wyzwania i potencjalne zmiany, które mogą wpłynąć na miliony Polaków. Analizując bieżące przepisy, prognozy na rok 2025 oraz długoterminowe perspektywy, można zrozumieć, że emerytura w Polsce, a w szczególności wiek, w którym możemy na nią przejść, jest elementem skomplikowanego mechanizmu, wymagającego zarówno świadomości obywateli, jak i odpowiedzialnych decyzji polityków. W tym artykule przyjrzymy się aktualnemu stanowi prawnemu, nadchodzącym wyzwaniom oraz opcjom, które pozwalają na świadome kształtowanie swojej przyszłości finansowej na emeryturze.
Aktualny wiek emerytalny w Polsce: kto i kiedy?
Aktualny wiek emerytalny w Polsce, obowiązujący od 1 października 2017 roku, stanowi kluczowy element krajowego systemu świadczeń. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, mężczyźni mogą przejść na emeryturę po osiągnięciu 65. roku życia, natomiast kobiety już w wieku 60 lat. Ta różnica w wieku emerytalnym między płciami jest charakterystyczna dla polskiego systemu i stawia Polskę w unikalnej pozycji na tle innych krajów Unii Europejskiej, gdzie wiek emerytalny dla kobiet jest często wyższy lub zrównany z wiekiem mężczyzn. Warto podkreślić, że możliwość przejścia na emeryturę jest prawem, a nie obowiązkiem. Oznacza to, że osoby, które osiągnęły powszechny wiek emerytalny, mogą, ale nie muszą, od razu ubiegać się o świadczenie. Decyzja o kontynuowaniu aktywności zawodowej po osiągnięciu tego wieku ma bezpośredni wpływ na wysokość przyszłej emerytury, co zostanie szerzej omówione w dalszej części artykułu. Dyskusje na temat emerytura w Polsce wiek, a zwłaszcza jego zróżnicowania, są nieustannie obecne w przestrzeni publicznej, z uwagi na zmieniające się realia demograficzne i ekonomiczne. Przeciętna długość życia w Polsce, wynosząca 74,7 roku dla mężczyzn i 82 lata dla kobiet, dodatkowo komplikuje perspektywy systemu, wskazując na to, że kobiety, przechodząc na emeryturę wcześniej, spędzają na niej statystycznie znacznie więcej lat niż mężczyźni, co generuje większe obciążenie dla Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Różnice między płciami: kobiety vs. mężczyźni
Zróżnicowanie wieku emerytalnego w Polsce, wynoszące 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn, jest jednym z najbardziej dyskutowanych aspektów polskiego systemu emerytalnego. Ta specyfika, obowiązująca od 1 października 2017 roku, sprawia, że Polska wyróżnia się na tle większości krajów europejskich, gdzie tendencją jest zrównywanie wieku emerytalnego dla obu płci, lub ustalanie go na wyższym poziomie dla kobiet. Aktualnie, możliwość przejścia na emeryturę w wieku 60 lat dla kobiet jest często postrzegana jako przywilej, jednak wiąże się z nim również szereg konsekwencji finansowych. Statystyki pokazują, że przeciętna długość życia kobiet w Polsce wynosi około 82 lata, podczas gdy dla mężczyzn jest to 74,7 roku. Oznacza to, że kobiety spędzają na emeryturze statystycznie znacznie więcej lat, co w połączeniu z ich często niższymi zarobkami i krótszym stażem pracy (ze względu na przerwy związane z macierzyństwem czy opieką nad rodziną) prowadzi do niższych świadczeń. Dane z bazy danych wskazują, że mężczyźni otrzymują świadczenie w wysokości około 4700 zł, podczas gdy kobiety średnio 3200 zł. Ta znacząca różnica w wypłatach uwypukla problem, że mimo wcześniejszego prawa do odpoczynku, kobiety często doświadczają gorszej sytuacji materialnej na emeryturze. Dyskusje na temat zrównania wieku emerytalnego są nieustannie obecne w debacie publicznej, jako potencjalna reforma mająca na celu poprawę stabilności systemu i zmniejszenie dysproporcji w świadczeniach, jednak politycy często unikają tego tematu, obawiając się negatywnych reakcji społecznych.
Wymagany staż pracy: co musisz wiedzieć?
W kontekście polskiego systemu emerytalnego, oprócz osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego, kluczowe znaczenie ma również wymagany staż pracy, czyli okres opłacania składek na ubezpieczenie emerytalne. Chociaż osiągnięcie 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn jest warunkiem koniecznym do ubiegania się o emeryturę, to właśnie długość stażu pracy ma bezpośredni wpływ na wysokość przyszłego świadczenia. W Polsce istnieje minimalny staż pracy, który uprawnia do otrzymania najniższej emerytury. Zgodnie z dostępnymi informacjami, po 5 latach stażu pracy będzie można starać się o emeryturę minimalną. Jest to jednak bardzo krótki okres, a świadczenie uzyskane na jego podstawie będzie na najniższym możliwym poziomie. Dla uzyskania pełnej emerytury, a zwłaszcza świadczenia powyżej minimalnej kwoty, wymagany jest znacznie dłuższy okres opłacania składek. Staż ubezpieczeniowy to suma lat, w których osoba była objęta ubezpieczeniem społecznym i za którą opłacane były składki. Warto pamiętać, że do stażu pracy wlicza się również okresy nieskładkowe (np. okresy pobierania zasiłku chorobowego czy macierzyńskiego), jednak ich liczba jest ograniczona i nie mogą one stanowić dominującej części całego okresu ubezpieczeniowego. Znaczenie ma również kapitał początkowy, czyli odtworzona wartość składek za okres pracy przed 1999 rokiem, który jest integralną częścią podstawy obliczenia nowej emerytury. Im dłużej pracujesz i opłacasz składki, tym większa jest szansa na wyższą emeryturę, ponieważ zgromadzone środki na Twoim indywidualnym koncie w ZUS oraz subkoncie są systematycznie waloryzowane.
Emerytura w Polsce wiek: nadchodzące zmiany i wyzwania
Kwestia „emerytura w Polsce wiek” jest nieustannie przedmiotem debaty publicznej i politycznej, zwłaszcza w obliczu narastających wyzwań demograficznych. Polska, podobnie jak wiele innych krajów europejskich, mierzy się z problemem starzejącego się społeczeństwa, co stanowi poważne obciążenie dla obecnego systemu emerytalnego. W kontekście nadchodzących lat, a w szczególności roku 2025, pojawiają się ważne kwestie dotyczące przyszłości świadczeń. Chociaż nie ma jednoznacznych zapowiedzi podniesienia wieku emerytalnego, to jednak konieczność reform jest powszechnie uznawana przez ekspertów. Politycy, świadomi wrażliwości społecznej na ten temat, często „wolą być dobrymi wujkami i rozdawać, szczególnie przed wyborami różne łakocie emerytalne”, zamiast podejmować trudne, ale niezbędne decyzje dotyczące długoterminowej stabilności systemu. W budżecie na 2025 rok przewidziano środki na waloryzację emerytur, co jest corocznym procesem dostosowywania świadczeń do inflacji i wzrostu wynagrodzeń. Pojawiają się również spekulacje na temat ewentualnego „bonusu emerytalnego” w przyszłym roku, co wskazuje na kontynuację polityki wspierania seniorów, ale jednocześnie nie rozwiązuje fundamentalnych problemów strukturalnych. Wyzwania demograficzne, takie jak niska dzietność i rosnąca długość życia, stawiają pod znakiem zapytania długoterminową zdolność systemu do wypłacania adekwatnych świadczeń.
Przełomowy rok 2025: co nas czeka?
Rok 2025 w kontekście polskiego systemu emerytalnego zapowiada się jako okres ważnych zmian finansowych, choć niekoniecznie strukturalnych w kwestii wieku emerytalnego. W budżecie państwa na 2025 rok zaplanowano już środki na waloryzację emerytur, co jest standardową procedurą mającą na celu ochronę siły nabywczej świadczeń w obliczu inflacji i wzrostu przeciętnego wynagrodzenia. To dobra wiadomość dla obecnych i przyszłych emerytów, gdyż oznacza, że ich wypłaty zostaną odpowiednio skorygowane. Co więcej, dostępne dane wskazują na konkretne kwoty najniższych świadczeń, które będą obowiązywać w 2025 roku. Od stycznia do końca lutego 2025 roku, kwoty najniższych świadczeń wynoszą: emerytura, renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i renta rodzinna – 1 780,96 zł; renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy – 1 335,72 zł; renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem lub chorobą zawodową i renta rodzinna wypadkowa – 2 254,69 zł. Od marca 2025 roku do końca lutego 2026 roku planowane są dalsze podwyżki: emerytura, renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i renta rodzinna wzrosną do 1 878,91 zł; renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy do 1 409,18 zł; natomiast renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem lub chorobą zawodową i renta rodzinna wypadkowa pozostaną na poziomie 2 254,69 zł. Dodatkowo, w przestrzeni publicznej pojawiają się spekulacje o możliwym wprowadzeniu „bonusu emerytalnego” w przyszłym roku, co mogłoby stanowić dodatkowe wsparcie finansowe dla seniorów. Te zapowiedzi świadczą o tym, że państwo aktywnie reaguje na potrzeby finansowe emerytów poprzez mechanizmy waloryzacji i potencjalne jednorazowe świadczenia, starając się zapewnić stabilność wypłat w obliczu dynamicznych zmian ekonomicznych, choć nie dotykają one bezpośrednio kwestii „emerytura w Polsce wiek”.
Wyzwania demograficzne i konieczność reform
Polska stoi w obliczu poważnych wyzwań demograficznych, które bezpośrednio wpływają na stabilność i przyszłość systemu emerytalnego. Społeczeństwo polskie dynamicznie się starzeje, co oznacza, że rośnie liczba osób w wieku poprodukcyjnym, natomiast maleje liczba osób aktywnych zawodowo, które swoimi składkami finansują obecnych emerytów. Ta dysproporcja jest kluczowym problemem dla systemu opartego na zasadzie solidarności pokoleniowej, gdzie bieżące składki pracujących finansują bieżące wypłaty dla emerytów. Przeciętna długość życia w Polsce, wynosząca 82 lata dla kobiet i 74,7 roku dla mężczyzn, w połączeniu z niskim wiekiem emerytalnym dla kobiet (60 lat) i zróżnicowanym dla mężczyzn (65 lat), potęguje to wyzwanie. Kobiety spędzają na emeryturze statystycznie dłużej, co generuje większe obciążenie dla Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Konieczność reform jest powszechnie uznawana przez ekspertów, w tym międzynarodowe instytucje finansowe, które wskazują na długoterminowe zagrożenia dla stabilności finansów publicznych. Potencjalne rozwiązania obejmują podniesienie wieku emerytalnego, zrównanie go dla obu płci, zwiększenie składek, czy też wprowadzenie mechanizmów zachęcających do dłuższej pracy. Jednakże, jak pokazują doświadczenia polityczne, takie decyzje są niezwykle trudne do wdrożenia. Istnieje tendencja, by politycy „woli być dobrymi wujkami i rozdawać, szczególnie przed wyborami różne łakocie emerytalne”, zamiast podejmować niepopularne, ale niezbędne dla długoterminowej stabilności systemu reformy. Brak zdecydowanych działań może w przyszłości doprowadzić do sytuacji, w której przeciętna emerytura zrównywałaby się z minimalną, tworząc uniwersalny system, ale na bardzo niskim poziomie świadczeń, co byłoby niekorzystne dla wielu gospodarstw domowych.
Twoja decyzja: wyższa emerytura dzięki dłuższej pracy?
Osiągnięcie powszechnego wieku emerytalnego – 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn – otwiera przed Tobą prawo do ubiegania się o świadczenie, ale nie nakłada obowiązku natychmiastowego przejścia na emeryturę. To Twoja indywidualna decyzja, która może mieć znaczący wpływ na wysokość przyszłych wypłat. Kontynuowanie aktywności zawodowej po osiągnięciu progu „emerytura w Polsce wiek” jest coraz częściej rozważaną opcją, szczególnie w obliczu zmieniających się realiów gospodarczych i demograficznych. Każdy dodatkowy rok pracy przekłada się na wyższą emeryturę. Dzieje się tak z kilku powodów. Po pierwsze, dłuższa praca oznacza dłuższe opłacanie składek na ubezpieczenie emerytalne, co zwiększa zgromadzony kapitał na Twoim indywidualnym koncie w ZUS oraz subkoncie. Po drugie, środki te są w dalszym ciągu waloryzowane, co dodatkowo powiększa ich wartość. Po trzecie, i co kluczowe dla obliczenia wysokości świadczenia, każdy odłożony rok przejścia na emeryturę oznacza, że zgromadzony kapitał jest dzielony przez krótszy średni okres dalszego trwania życia. To matematycznie przekłada się na wyższą miesięczną wypłatę. ZUS przyznaje emeryturę na wniosek ubezpieczonego, a aby ją otrzymać, konieczne jest rozwiązanie stosunku pracy z pracodawcą i złożenie świadectwa pracy wraz z wnioskiem. Nawet jeśli pobierasz rentę z tytułu niezdolności do pracy przyznaną przed 1 października 2017 r., ZUS może przyznać Ci emeryturę z urzędu, jeśli nie złożysz wniosku – jednak to wyjątek od reguły wnioskowej.
Przejście na emeryturę: prawo czy obowiązek?
Kwestia przejścia na emeryturę w Polsce jest fundamentalnie oparta na zasadzie prawa, a nie obowiązku. Oznacza to, że po osiągnięciu ustawowego wieku emerytalnego, czyli 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn, osoba uprawniona ma możliwość, ale nie przymus, ubiegania się o świadczenie. Emeryturę przyznaje się na Twój wniosek, co podkreśla autonomię decyzji przyszłego emeryta. Jest to istotny element systemu, który pozwala na elastyczne podejście do zakończenia kariery zawodowej. Proces ubiegania się o świadczenie w ZUS wymaga spełnienia kilku formalności. Kluczowym krokiem jest rozwiązanie stosunku pracy z pracodawcą. Nie jest możliwe jednoczesne pobieranie pełnej emerytury i kontynuowanie pracy u tego samego pracodawcy, u którego pracowało się bezpośrednio przed przejściem na emeryturę. Wraz z wnioskiem o emeryturę należy złożyć świadectwo pracy, które potwierdza fakt ustania zatrudnienia. Jest to niezbędny dokument dla ZUS do prawidłowego rozpatrzenia wniosku i rozpoczęcia wypłaty świadczenia. Istnieje jednak pewien wyjątek od zasady wnioskowej: jeśli pobierasz rentę z tytułu niezdolności do pracy, która została przyznana przed 1 października 2017 roku, a nie złożysz wniosku o przyznanie emerytury, ZUS może z urzędu przyznać Ci emeryturę zamiast pobieranej renty. Mimo to, w większości przypadków, to Ty decydujesz, kiedy i czy w ogóle przejdziesz na emeryturę, co daje możliwość dłuższej pracy i, co za tym idzie, zwiększenia wysokości przyszłego świadczenia.
Jak staż pracy wpływa na wysokość świadczenia?
Staż pracy, czyli okres opłacania składek na ubezpieczenie emerytalne, jest jednym z najważniejszych czynników decydujących o wysokości przyszłego świadczenia emerytalnego. Polski system emerytalny, oparty na zdefiniowanej składce, bezpośrednio wiąże zgromadzone środki z finalną wypłatą. Podstawę obliczenia nowej emerytury stanowi suma zwaloryzowanych składek na ubezpieczenie emerytalne, zwaloryzowanego kapitału początkowego oraz środków zapisanych na subkoncie w ZUS. Oznacza to, że im dłużej pracujesz i opłacasz składki, tym większa kwota gromadzi się na Twoim koncie, a co za tym idzie, tym wyższa będzie Twoja emerytura. Kapitał początkowy, odtworzony na podstawie stażu ubezpieczeniowego i zarobków sprzed 1999 roku, jest niezwykle ważnym elementem tej sumy, stanowiąc fundament dla osób, które rozpoczęły aktywność zawodową przed reformą. Nawet jeśli osiągniesz powszechny wiek emerytalny (60 lat dla kobiet, 65 dla mężczyzn), ale Twój staż pracy jest krótki, Twoje świadczenie będzie niskie. Przykładowo, po zaledwie 5 latach stażu pracy będzie można starać się o emeryturę minimalną, której kwota jest znacznie niższa od średniej. Aktualna średnia emerytura w 2024 roku wynosi około 3500 zł brutto, jednak ta wartość jest mocno zróżnicowana. Mężczyźni, pracujący statystycznie dłużej i częściej na wyższych stanowiskach, otrzymują świadczenie w wysokości około 4700 zł, podczas gdy kobiety, ze względu na krótszy staż pracy, niższe zarobki i wcześniejsze przechodzenie na emeryturę, otrzymują średnio 3200 zł. Te dane jasno pokazują, że każdy dodatkowy rok pracy i opłacania składek ma realny wpływ na zwiększenie przyszłej wypłaty, co jest kluczowe w planowaniu swojej „emerytura w Polsce wiek”.
ZUS i formalności: krok po kroku do emerytury
Proces ubiegania się o emeryturę w Polsce, choć może wydawać się skomplikowany, jest jasno określony przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (ZUS). Aby skutecznie przejść na emeryturę i zacząć otrzymywać świadczenie, konieczne jest dopełnienie kilku kluczowych formalności. ZUS jest instytucją odpowiedzialną za przyznawanie i wypłacanie emerytur, dlatego to właśnie do tej placówki należy skierować wszystkie niezbędne dokumenty. Cały proces rozpoczyna się od złożenia wniosku, co jest fundamentalnym krokiem potwierdzającym Twoją wolę przejścia na emeryturę. Ważnym elementem, który ma wpływ na wysokość świadczenia, jest kapitał początkowy, który ZUS odtwarza na podstawie Twojego stażu ubezpieczeniowego i zarobków sprzed 1999 roku. Jest to kluczowy składnik Twojej przyszłej emerytury, zwłaszcza jeśli rozpoczęłaś/eś pracę przed rokiem 1999. Ponadto, system emerytalny w Polsce przewiduje minimalne świadczenia, których wysokość jest regularnie waloryzowana, co stanowi ważną informację dla wszystkich, którzy zastanawiają się, ile wynosi najniższa emerytura w Polsce. Zrozumienie tych kroków i formalności jest niezbędne do sprawnego i skutecznego przejścia na zasłużony odpoczynek.
Proces ubiegania się o świadczenie w ZUS
Ubieganie się o świadczenie emerytalne w ZUS to proces, który wymaga starannego przygotowania i znajomości obowiązujących procedur. Pierwszym i najważniejszym krokiem jest złożenie wniosku o przyznanie emerytury. Pamiętaj, że emerytura przyznawana jest na Twój wniosek – to Ty decydujesz, kiedy chcesz przejść na zasłużony odpoczynek po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego (60 lat dla kobiet, 65 lat dla mężczyzn). Wniosek możesz złożyć osobiście w placówce ZUS, wysłać pocztą lub skorzystać z Platformy Usług Elektronicznych (PUE ZUS), jeśli posiadasz profil zaufany. Kluczowym warunkiem do otrzymywania emerytury jest rozwiązanie stosunku pracy ze swoim pracodawcą. Jest to wymóg formalny, który należy spełnić przed rozpoczęciem wypłaty świadczenia. Razem z wnioskiem o emeryturę, do ZUS należy złożyć świadectwo pracy, które potwierdza fakt ustania zatrudnienia. Ten dokument jest niezbędny do prawidłowego rozpatrzenia Twojej sprawy. ZUS dokładnie analizuje zgromadzone dokumenty, weryfikuje staż pracy i wysokość opłaconych składek. Istnieje jednak pewien wyjątek od zasady wnioskowej: jeśli pobierasz rentę z tytułu niezdolności do pracy, którą ZUS przyznał Ci przed 1 października 2017 roku, a nie złożysz wniosku o przyznanie emerytury, wówczas ZUS może z urzędu przyznać Ci emeryturę zamiast dotychczas pobieranej renty. Jest to ułatwienie dla osób, które już są beneficjentami świadczeń z ZUS i osiągnęły „emerytura w Polsce wiek”.
Kapitał początkowy i jego znaczenie
Kapitał początkowy to jeden z fundamentów polskiego systemu emerytalnego, mający kluczowe znaczenie dla osób, które rozpoczęły pracę przed 1 stycznia 1999 roku, czyli przed wejściem w życie reformy emerytalnej. Jest to odtworzona wartość składek na ubezpieczenie społeczne za okres Twojej aktywności zawodowej przed tą datą. Innymi słowy, ZUS na podstawie Twojego stażu ubezpieczeniowego i zarobków sprzed 1999 roku przelicza, ile „kapitału” zgromadziłeśbyś, gdyby obecny system zdefiniowanej składki obowiązywał już wtedy. Kapitał początkowy jest niezwykle ważną częścią Twojej emerytury, ponieważ stanowi jeden z trzech głównych składników podstawy obliczenia nowej emerytury. Podstawę tę stanowi suma zwaloryzowanych składek na ubezpieczenie emerytalne (od 1999 r.), zwaloryzowanego kapitału początkowego oraz środków zapisanych na subkoncie w ZUS. Oznacza to, że im wyższy kapitał początkowy, tym wyższa będzie Twoja przyszła emerytura. Dla wielu osób, zwłaszcza tych z dłuższym stażem pracy sprzed 1999 roku, kapitał początkowy może stanowić znaczącą część całości zgromadzonych środków, a tym samym mieć decydujący wpływ na ostateczną wysokość wypłacanego świadczenia. Warto zadbać o to, by ZUS prawidłowo ustalił i zwaloryzował Twój kapitał początkowy, dostarczając wszelkie niezbędne dokumenty potwierdzające okresy zatrudnienia i zarobki z tamtego okresu.
Ile wynosi najniższa emerytura w Polsce?
Kwestia wysokości najniższej emerytury w Polsce jest istotna dla wielu osób zbliżających się do osiągnięcia „emerytura w Polsce wiek” oraz dla tych, którzy już pobierają świadczenia. Kwoty najniższych świadczeń są regularnie waloryzowane, co ma na celu dostosowanie ich do bieżących warunków ekonomicznych i inflacji. Zgodnie z danymi, w roku 2025 przewidziane są dwie tury podwyżek dla najniższych świadczeń. Od stycznia do końca lutego 2025 roku, kwoty najniższych świadczeń wynosiły: emerytura, renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i renta rodzinna – 1 780,96 zł; renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy – 1 335,72 zł; renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem lub chorobą zawodową i renta rodzinna wypadkowa – 2 254,69 zł. Od marca 2025 roku do końca lutego 2026 roku planowane są dalsze podwyżki, co jest wynikiem corocznej waloryzacji. W tym okresie kwoty najniższych świadczeń wyniosą: emerytura, renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i renta rodzinna – 1 878,91 zł; renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy – 1 409,18 zł; natomiast renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem lub chorobą zawodową i renta rodzinna wypadkowa pozostaną na poziomie 2 254,69 zł. Warto pamiętać, że aby otrzymać najniższą emeryturę, zazwyczaj wymagany jest odpowiedni staż pracy – jak wskazano wcześniej, po 5 latach stażu pracy będzie można starać się o emeryturę minimalną, choć dla pełnego świadczenia warunki są bardziej rozbudowane. Dla porównania, średnia emerytura w 2024 roku wynosiła około 3500 zł brutto, co pokazuje znaczną różnicę między świadczeniem minimalnym a przeciętnym.